7 Mijn reis vanaf 21 oktober 2016

Het heeft even geduurd maar vandaag (10 november) is er weer de mogelijkheid om te schrijven, het regent, dus werken in de tuin hoeft even niet.

Op vrijdag 21 oktober ben ik met de bus naar Jurien Bay gereden (iets meer dan twee uur, dus niet lang). Daar werd ik afgehaald door Jane Maree een lid van 5W.
Toen ik haar zag, dacht ik: wat is er met haar huid? Haar hele gezicht vol met rode vlekken. Later vertelde ze dat ze een speciale kuur deed om de huid te verbeteren, omdat in Australië de zon zo sterk is en men vroeger niet wist dat dat kwaad kon, had ze al verschillende keren huidkanker plekken gehad. Maar gelukkig allemaal genezen!

Jane is een erg aardige dame van 54 dus een jonge 5W dame, de meesten zijn ouder, maar allemaal erg actief, dus dan is leeftijd onbelangrijk.
Jane surft erg graag, dus ik ben meegegaan en heb toegekeken op het strand in de schaduw. Op zondag zijn we na het surfen naar Perth gereden, dus deze keer hoefde ik geen bus te boeken. Ze heeft me afgezet op het treinstation en met mijn kaart voor het openbaar vervoer in Perth en omgeving kan ik naar het stadscentrum.

Ik zag nergens waar ik kon inchecken, dus maar niet verder gezocht, want ik dacht: het is zondag dus waarschijnlijk geen controle. Pech, er kwamen drie controleurs, maar ze waren gelukkig coulant, als toerist wist ik niet dat ik op het perron ergens bij een machine moest inloggen en niet zoals in de bus na het instappen. Dus voor deze keer zagen ze het door de vingers en geen boete van $100,--.
Toch was het wel schrikken, ik ben altijd heel erg braaf, maar deze keer met een koffer en op een station met meerdere verdiepingen, had ik echt geen zin om verder te zoeken.

Het hostel in Perth waar ik logeer, ligt midden in Chinatown. Drukke straat met leuke, vreemde winkeltjes. Ik heb  een broodje gekocht met gesmolten kaas erop, maar het was een zoet broodje, dus niet erg lekker. Ook heb ik een zakje geroosterde tuinbonen gekocht en dat is wel vreemd, beetje hard, maar lekker.

In Perth rijden 4 verschillende gratis stadsbussen in het centrum. Ze heten Cat. Heel erg handig, gewoon instappen en je komt overal in het centrum.
Wat erg vreemd was: ik wilde een klein flesje cider kopen in een drankwinkel. Bij de kassa zei de bediende: "u kunt niet één flesje kopen, twee mag wel." Toen ik vroeg waarom was de uitleg: "mensen die een flesje kopen, gaan dat buiten opdrinken en drinken in het openbaar mag niet". Mijn argument: twee flesjes kopen waarvan een voor mijn vriend en dan allebei buiten opdrinken is dan wel mogelijk, vond hij niet relevant, alleen twee flesjes kon ik kopen en niet een, einde verhaal! Dus geen flesje cider voor mij die dag.

In de straat waar het hostel ligt is een eethuis van de Hare Krishna beweging "govindas" ik kende het uit Keulen en Dublin. Je kunt er goed vegetarisch eten, zeer gevarieerd en niet duur. In Dublin hadden ze ook yogalessen, maar hier kon je alleen eten en er wordt helemaal niet geprobeerd je te bekeren.
Toen ik daar at, sprak een vrouw (Cate) me aan over mijn stem. Ze spreekt boeken in voor blinden en vond mijn stem geschikt. We hebben samen gegeten en gezellig gekletst en ze nodigde me uit om de volgende keer als ik weer in Perth ben, bij haar te komen logeren! Dus voordat ik naar Maleisië vlieg, zal ik een paar dagen bij haar wonen. Ongelooflijk dat ik zulke mensen ontmoet!

45 minuten zuidelijk van Perth ligt Mandurah en de contactpersoon van 5W in Perth zei dat het daar erg mooi was en veel lieve 5W dames, dus ik heb maar mails geschreven. Na een dag kreeg ik al een bericht, ik ben welkom bij Marie Dugan. Zij komt woensdag 26 oktober naar Perth en dan ga ik samen met haar met de trein naar Mandurah.
Marie is een dame van 74 die door een neusoperatie maar een halve neus heft en daardoor ziet haar gezicht er wat vreemd uit. Na een dag zag ik het niet meer en zag ik alleen een aardig, lief gezicht.
Ze heeft heerlijk voor me gekookt en op donderdagochtend om half acht hebben we een wandeling gemaakt met een wandelgroep. Daarna lekker koffie gedronken.

Relatief veel ouderen trekken na hun pensioen naar Mandurah, het is er mooi, aan de oceaan met veel dolfijnen (die zich niet lieten zien toen ik was, jammer) en zijn erg veel activiteiten voor gepensioneerden. Er is bijvoorbeeld elke ochtend wel een wandelgroep en een gymgroep en ook veel andere activiteiten.

Op vrijdag 28 oktober ben ik met de bus naar Bridgetown gegaan. In Bunburry overstappen en in totaal duurde de reis 3 uur, dus voor Australische begrippen een makkie!

Christine haalde me van de bus en reed meteen door naar een klant van haar die in het ziekenhuis lag, om haar iets te brengen.
Daarna een rondrit door het stadje, met veel gesprekken met diverse mensen. Toen naar haar huis en mijn spullen in de caravan, die ze voor me geleend had. Er staat een vaste caravan voor helpers, maar daarin woont Sophia, een Chinese vrouw van 23, die heel er sympathiek bleek te zijn, we hebben lol samen!
Na een korte pauze door naar de kinderopvang, waar morgen een rommelmarkt wordt gehouden. De spullen moeten uitgezocht worden en dat was veel en relatief zwaar werk. Alles afgedekt, want er is regen voorspeld.
Iedereen had me gewaarschuwd: het is koud in Bridgetown, maar ik dacht: dat zal we meevallen, nou nee, het viel niet mee!
Caravanverhaal:
De eerste nacht in de (scheefstaande caravan), rolde ik steeds tegen de koude buitenmuur aan en de slaapzak die ik gekregen had, met twee extra dekens, was niet echt warm. In de ochtend was ik zo ontzettend koud, dat ik in de huiskamer op de bank ben gaan liggen om weer warm te worden.
De volgende dag is de caravan recht gezet en dat scheelde al heel veel, vooral ook het dekbed wat ik gekregen heb is veel warmer. Jammer dat de elektriciteit niet werkt in de caravan, dus alleen met mijn koplampje, en eentje van Christine, heb ik licht.
Na een dag met veel verlengkabels elektriciteit ergens vandaan gehaald. Maar het werd steeds kouder, tegen vier uur in de ochtend werd ik huilend van de kou wakker, alles deed zeer van het verkrampt proberen warm te blijven, dus maar weer het huis in. Gelukkig heb ik op dinsdag 1 november een elektrisch kacheltje gekregen, want door de verlengkabel kan de deur niet meer helemaal dicht. Alle lampen op batterijen die in de caravan horen, hebben lege batterijen en in huis zijn er alleen batterijen van een verkeerde maat. Nu staat er een schemerlamp, want ik heb een verdeelstekker en daar passen vier stekkers op.
En dan horen we op maandag 7 november dat de caravan terug moet, want de eigenaar krijgt bezoek en heeft de caravan vanaf donderdagavond 10 oktober zelf nodig.
To zover het caravanverhaal.

Bij Christine heb ik veel in de tuin gewerkt, zelfs met een kettingzaag dingen gedaan, gewassen, gekookt, afgewassen en geholpen met de rommelmarkt. Bij de eigenaar van de caravan samen met Sophia het huis gepoetst als tegenprestatie voor het lenen.
Er zijn twee (erg vervelende) kinderen van 9 en 11 jaar, die veel schreeuwen, ruzie maken met elkaar en met hun moeder, dus dat is niet gezellig. Christine was de eerste week erg druk en overbelast en had weinig geduld. De tweede week was ze veel meer ontspannen en werd het prettiger om er te werken. Vooral ook omdat ik zorgde uit de buurt te zijn als de kinderen thuis waren. Ze geeft (heel er goed) yogales dus die te volgen was prettig.

Met Sophia was het erg plezierig samenwerken en we waren 'n weekend met z'n tweeën thuis en zijn zaterdag naar de open dag van het zwembad (mooi weer 32 graden) geweest en met aqua-aerobic meegedaan. Gezellig was dat en zondag zijn we naar de markt geweest.

Het weer in Bridgetown varieert enorm. Zaterdag 32 en zondag was het overdag 23 graden. Sommige dagen was het maar 14 graden en iedereen klaagt dat het maar geen voorjaar wil worden. Als de zon er is, is het lekker maar 's nachts koelt het heel erg af, tot 4 graden en dat is koud als je in een caravan slaapt.

Omdat de caravan donderdagavond opgehaald wordt ben ik op zoek gegaan naar een alternatief. Vanwege het bluesfestival is overal alles vol, dus misschien maar naar een andere stad? Contact gezocht met andere helpx adressen en een 5W dame, maar dat was niet erg succesvol.
Toen dinsdag 8 november nog een keer gekeken bij de helpx-adressen in Bridgetown en er stond er eentje in de stad (de anderen waren kilometers buiten de bebouwde kom en zonder auto of bus gaat dat niet) maar dit adres was al een jaar niet actief. Toch geschreven en gevraagd of ze nog helpers namen, en het antwoord was positief. Jillian schreef dat ze verhuisd waren naar een kleiner huis en daarom niet actief geweest waren, maar dat ik welkom ben voor een paar dagen.

Ze haalt me vanmiddag om kwart voor vier op. Zij wonen ook nog dichter bij het dorp, dus dat is fijn. Sophia was helemaal opgetogen dat ik in Bridgetown blijf, want ze wil graag met mij naar het bluesfestival. En dat gaat nu lukken.

Zo dit was het weer voor deze keer, het is nu 10 november en het is kwart over twaalf, dus ik ga zien dat ik wat te eten krijg, vanmiddag ga ik de Duitse vertaling doen.
Liefs van Erica