3. Mijn reis tweede deel 10 september 2016

Hallo allemaal, vandaag schrijf ik vanuit een Mangofarm in de buurt van Broome, met minimaal Wifi bereik. Ik werk op een geleende laptop want mijn IPad is in reparatie en zoals ik vanmiddag hoorde, duurt dat nog wel eventjes.

Mijn reis 10-9-2016



In Perth is het fris, 16 graden en dat terwijl het in Havixbeck en Nederland 30 graden wordt. Het is vreemd. Niet alleen is het koud, ik heb ook een kou gevat.

Nadat Linda en ik gegeten hebben, zijn we naar de botanische tuin in Perth gegaan, het is voorjaar, dus er bloeit van alles. Planten die wij als kamerplanten hebben, zijn hier onkruid, en voor ons onbekende planten bloeien en zijn erg mooi.

Er zijn hele stukken langs de weg waar de wilde fresia’s bloeien (dat is hier onkruid) en erg lekker ruiken.

In de botanische tuin is het 18 uur, dus 12 uur in Nederland, de tijd dat mijn schoonzus Wilma gecremeerd wordt. Mijn gedachten gaan er elke keer heen en het voelt erg vreemd er niet bij te zijn. Maandag ben ik bij haar dochters geweest om te condoleren, maar het voelt alsof ik iets heel belangrijks mis, nu ik zover weg ben.



Terug thuis lekker gegeten en om half tien naar bed en weer goed geslapen tot de volgende ochtend. ‘s Nachts begon mijn neus te lopen en op zondag ben ik echt verkouden, een lopende neus, dus de papieren zakdoekjes vliegen erdoor.

Zondag 11 september werk ik ‘s morgens aan mijn dagboek en gaan we ‘s middags naar Fremantle de haven en de markt bekijken. Maar eerst even langs het huis van Linda’s broer die op vakantie is. Daar is alles in orde, behalve als we willen gaan en de elektrische garagedeuren willen sluiten, blijven ze open en dicht gaan, wat nu? Een paar keer geprobeerd en als ze dicht blijven, toch maar even gewacht en ja hoor, weer omhoog. Nog een keer geprobeerd en toen bleven ze dicht.

Nadat we bij de haven fish and chips gegeten hebben in een erg druk bezocht visrestaurant, dat eruitzag als een reusachtige friettent, maar met heel veel keus in vis en ook verse vis, daarna hebben we een markthal bezocht en toen ergens koffie gedronken.

Toen kwam er een parade langs met een mariabeeld en veel Italiaanse inwoners van Fremantle. Het was een processie om de vissersvloot de zegenen voordat ze uit zouden varen. Zo’n parade is er eenmaal per jaar en het is een erg oude traditie. Wel speciaal dat ik dat net mee kon maken.

Daarna naar een jazz club geweest waar een bigband optrad van 16 tot 20 uur. Erg goed en speciaal, het was in een kleine zaal en er waren alleen leden van die jazzclub. Het waren bekende nummers die gespeeld werden en beslist geen free of modern jazz, dus mooi!

Op weg naar huis, eerst de garagedeur gecontroleerd, want je weet nooit, maar hij was nog keurig dicht.

Om half negen naar bed, want door de verkoudheid was ik erg moe.

Maandag 12 september niet erg uitgerust wakker, want met een lopende neus is het slecht slapen, ondanks de medicijnen die Linda me gegeven had.

Vandaag ga ik een simkaart kopen en een Australisch telefoonnummer gebruiken. Maar eerst mijn Nederlandse prepaidkaart opgewaardeerd, zodat ik volgend jaar in maart nog mijn telefoonnummer heb. Met de trein naar de stad en een beetje rondgekeken aan de haven, de nieuwe bibliotheek, in een kerk waar werd gezongen en toen ergens gelunched. Weer terug naar huis en aan het werk met mijn simkaart.

Het lijkt eenvoudig, simkaart eruit, andere erin, maar in Australie moet je van alles opgeven, zelf bij prepaid. Paspoortnummer, adres etc. Geen WiFi, dus mijn Ipad is niet te gebruiken, dan maar met de pc van Linda (heel erg langzaam en telkens advertenties over het hele scherm) en welk adres we ook ingeven: Australisch, Nederlands, Duits, het wordt geen van allen geaccepteerd. Dus morgen weer terug naar de telefoonwinkel.

Vorige keer schreef ik over de dongel die Linda gebruikt, maar voor mij wordt het gewoon een prepaid telefoonabonnement met daarbij ook mobile data. Mijn Ipad reageert steeds vreemder, na elke twee letters schiet het scherm weg, dan gaat het weer een regel goed en dan is het weer verkeerd. Misschien de warmte dacht ik, maar het was koud in Perth, dus dat kon niet het geval zijn.

Nadat we gegeten hebben, gaan we op weg naar de koorrepetitie van Linda, leuk om mee te maken. Een gemengd koor van ongeveer 40 mensen.

Dinsdag 12 september

Eerst naar de telefoonwinkel en daar worden de meldingen dat de adressen niet kloppen, gewoon weggeklikt. En dat konden wij niet.



Mijn Australische telefoonnummer is: 0061-448599010

Mijn stem is zwaar, kraakt en zakt steeds verder weg. Jammer, wordt misschien beter in Broome, daar is het warm.

Terug bij Linda kwam de buurvrouw op de koffie en daarna lunch en werd ik naar het vliegveld gebracht om naar Broome te vliegen.

Wat me ook nu weer opviel was: de huizen zijn bijna allemaal bungalows met een grote omheining en erg weinig tuin eromheen. Echt ingesloten door hoge muren. Alsof er geen contact gewenst is over en weer. Elk op zijn eigen afgesloten stukje.



Op het vliegveld van Perth ontmoet ik Sheryl, een vrouw uit Broome, erg druk maar aardig. Ze nodigt me uit om bij haar te komen logeren, ze heeft een oude camper in de tuin staan.

De vlucht duurt maar ongeveer 2 1\2 uur. Maar omdat ik nog steeds erg verkouden ben, is het niet fijn. Telkens heb ik het gevoel flauw te vallen, kan niet goed zien en alles draait. Tegen het einde van de vlucht voelt het beter, maar mijn oor zit dicht en blijft dat tot ‘s avonds laat. In Broome biedt Sheryl nog een keer aan dat ik kan komen logeren en ze geeft me haar adres.

Als we op het vliegveld staan (erg warm) wordt er omgeroepen dat er problemen zijn met de bagage. Op een of andere manier krijgen ze de bagage niet uit het vliegtuig. Maar na een half uur is alles er.

Een shuttlebusje brengt me naar het hostel, waar ik een tweepersoonkamer voor mijzelf alleen heb geboekt. Het is donker, dus van Broome zie ik weinig en als ik vraag wat ze te eten hebben is dat: chips of chocola. Er zijn wel een paar eethuisjes verderop maar in het donker lastig te vinden, dus mijn avondeten is een zakje chips. Het is er niet zo heel erg schoon en naar de douches is het nogal een stuk lopen. In de boeken’ruil’kast staat een dike pil (detective 600 bladzijden) in het Nederlands, dus die heb ik meegenomen en mijn dunne bookazine ervoor in de plaats gelegd. Dus dat wordt lekker lezen.

Woensdag 14 september

Goed geslapen ondanks de warmte, er is een airco, maar die is of te warm of te koud. ‘s Morgens zag ik pas dat er een zwembad was, gisteravond in het donker niet gezien. In de keuken van het hostel moet je alles zelf meebrengen, zelfs een bord en dat heb ik niet.

In de buurt een kop koffie gehaald. Ik heb niets bij me want als je vliegt mag je geen etenswaren enzo meenemen. Om 11 uur gaat er vanuit het hostel een shuttle naar de stad. Ik heb een goede plattegrond gekregen en kan er zelfs wijs uit, hij is zwart-wit.

Eerst even rondgekeken, samen met een meisje uit Israel. Zij wilde naar een tweedehands winkel, dus ik mee en daar een plastic bord gekocht (beker, mes vorklepel heb ik). Toen op de kaart gekeken waar Sheryl woont en daarheen gelopen. (heel erg warm en afstanden zijn erg groot). Toen ik in de straat kwam kon ik nergens huisnummers vinden dus dat werd lastig. Maar op twee huizen zag ik wel een nummer en toen heb ik maar verder geteld. Het was geen mooie buurt (ze noemen het zelf de Bronx) de huizen vervallen en tuinen slecht onderhouden, veel troep om de huizen. Heel anders dan in Perth waar ik bij Linda logeerde. Die huizen daar waren pas twee jaar oud en alles was keurig binnen en buiten.

Sheryl was niet thuis, dus heb ik haar gebeld en ze zei me achter het huis te gaan zitten in de schaduw en met vijf minuten zou ze er wel zijn. Na een tijdje wachten kwam ze inderdaad en er was meteen thee. Het huis was ook binnen wat chaotisch, vol en een beetje uitgewoond. De camper, waar ik zou kunnen slapen stond voor het huis in de tuin en was heel erg oud en zag er niet uit. Geen elektriciteit of water. Toch gezegd dat ik wel wilde en daarna werd ik naar het winkelcentrum gebracht om etenswaren en koffie te kopen. Thee had Sheryl me al meegegeven.

Terug in het hostel bleek er ‘s avonds een band te spelen en dat was wel erg leuk. Er stond een verkleedkist en de meesten trokken wat rare kleren aan. Ik natuurlijk ook een hoelahoelarokje, gewoon over mijn kleren heen en klaar is kees. De band was goed en we hebben ook nog lekker gedanst.

Wat duidelijk minder was, dat toen de band ophield om 23 uur er mensen doorgingen tot half vier ‘s morgens met heel veel schreeuwen enzo.

En toen dat om half vier ophield, begon om vier uur een vogel te “fluiten” met steeds verschillende tussenpozen en het begon steeds met een erg hoge toon die door merg en been ging. Dus die nacht niet echt kunnen slapen.

‘s Morgens pakken, uitchecken en om 11 uur met de shuttle naar stad. Sheryl haalt me op van het winkelcentrum waar ik afgezet ben. Ze heeft de camper schoongemaakt, gordijnen opgehangen, bed opgemaakt, een fles water, glas en een keukenrol voor me neergezet. Het ziet er heel anders uit dan gisteren. Fijn.

Daarna naar de bieb en eindelijk mijn dagboek kunnen afmaken en op de site zetten. Het is toch wel erg veel werk, zeker in het begin want ik wil veel vertellen en dat moet dan ook in twee talen. Maar tegelijk vind ik het ook leuk om te doen. De bieb is koud, de airco staat echt te koud afgesteld. Af en toe moet ik naar buiten om bij te warmen en dan weer naar binnen om af te koelen.

In de bieb de busreis voor zaterdag geboekt naar Exmouth (17 uur in de bus zitten) daar zou het minder warm moeten zijn en omdat ik nog niets heb gehoord van de mangofarm waar ik wil gaan werken, wil ik verder reizen. Een uur later komt de mail van de mangofarm: ik ben welkom. Wat nu?

De volgende dag gebeld met de busmaatschappij en het ticket kan veranderd worden in een open ticket, dat een jaar geldig blijft. En toen weer geprobeerd de mangofarm telefonisch te bereiken maar dat lukte niet: antwoordapparaat. Via een ander nummer lukte het later wel en toen heb ik inderdaad mijn ticket gewijzigd en ga morgen dus naar de mangofarm!

Met Sheryl (duidelijk ADHD, maar aardig) heb ik nog verschillende dingen gedaan zoals: een markt bezoeken, boodschappen, nog een keer naar de bieb, ze heeft me kortere wegen laten zien, zodat het mogelijk is iets lopend te doen. Samen hebben we geprobeerd de “stairway to the moon” te bekijken. Dat is bij volle maan dan schijnt de maan op het strand en het lijkt alsof er een trap naar boven is. Heel bijzonder, alleen jammer genoeg waren er op die avond heel veel wolken, dus maar af en toe een stukje gezien van de trap naar de maan. Ook was er de avond ervoor een plechtigheid op het strand met te water laten van lichtjes, mooi om te zien, alle foto’s daarvan zijn alleen maar zwart.

Sheryl wilde me steeds overal heen rijden, dat was erg aardig.’s Avonds keek ze een keer naar Australisch voetbal, en daarbij zat ze heel erg te schelden en te vloeken en ze keek telkens maar een klein stukje, anders werd het teveel voor haar hart. Amusant om te horen.

Het slapen in de warme camper lukte wonderwel. Ze had me de sleutel van haar achterdeur gegeven zodat ik ‘s nachts naar toilet kon als ik wilde.

De nacht van zaterdag op zondag schrok ik wakker en dacht dat het heel erg regende, maar het was iets anders. Om half zes ging de automatische bewatering van het tuintje aan en werd de camper vooral van onderen besproeid met heel veel herrie. Duurde maar 5 minuten maar: na een half uur nog ‘n keer en daarna weer, dus in totaal drie keer! Later hoorde ik dat het maar een keer moest zijn, maar er was waarschijnlijk iets verkeerd ingesteld.

Mijn Ipad is bij de Applestore en wordt nagekeken, en zondag wordt ik opgehaald door Julie van de mangofarm en daar ga ik dan werken. Kijken hoe dat is.

De rest komt volgende keer, voor nu is het wel genoeg. Laat iets van jullie horen, zou ik erg fijn vinden!