Ik ben weer in Australië!

Hallo allemaal,

ik schrijf nu vanuit een erkertje in de slaapkamer van een 5W dame in Bendigo, een goudmijnstadje ten noorden van Melbourne. De temperatuur is ongeveer 36°, de luxaflex is naar beneden, de ventilator is aan, dus binnen is het redelijk uit te houden.

Mijn laatste week in New Zealand begon met een treinreis. en een reis met de ferry.
Dit keer had ik gekozen voor de andere ferrymaatschappij (er zijn er twee) omdat de tijden meer speelruimte gaven voor het overstappen van de trein op de ferry.
Dat bleek dus niet zo te zijn, want de ferry (Interislander) die ik de eerste keer genomen heb, was heel makkelijk te voet te bereiken en de andere (Bluebridge) vertrok buiten Pickton en was alleen met een speciale bus te bereiken.
En toen ik op die ferry was, bleek deze veel minder luxe te zijn dan de andere. Maar ja, ik wilde graag alles meemaken!

Aangekomen in Wellington was er geen shuttlebus aan de haven (toen ik het hostel belde om te reserveren, zeiden ze: er staan altijd shuttlebussen klaar). De dame aan de informatiebalie van de ferry zei: “ga maar naar de overkant en daar zijn shuttlebussen.” De overkant bleek het station van Wellington te zijn. Het is erg groot met aan de achterzijde de stadsbussen (zoals ik 2 dagen later ontdekte). Er was geen informatiepunt te vinden, dus maar weer naar buiten en wachten. Na een half uur had ik er genoeg van, en heb ik een taxi naar het hostel genomen. Het kostte me $ 20,-- en de bus (die tegenover het hostel ongeveer alle 10 minuten stopte) kost $ 1,50. Maar ja als je niet weet dat je een gewone stadsbus kunt nemen, en je hebt al een hele dag gereisd en je bent moe, wil je alleen nog naar een bed om uit te rusten.

In het hostel aangekomen, was de receptie dicht. Een briefje zei: “ben over een half uur terug” een groter bord zei: “Receptie open van 8 uur ‘s morgens tot 10 uur ‘s avonds“. Het was 18.15 uur. Toen ik, nadat de receptioniste uitgebreid afscheid had genomen van haar vriendje, vroeg naar de shuttlebus bij de ferry was de reactie: oh, je hebt de Bluebridgeferry genomen, ja dat is wat anders” Maar als toerist ben je afhankelijk van hun informatie en als ze niet vertellen over de verschillen, weet je van niks.

De kamer in het hostel was leek schoon, maar in de kast en de lades vond ik allerlei dingen die de vorige bewoonster had achter gelaten. Jammer genoeg niets wat ik gebruiken kon.
Toen ik later in de keuken iets te eten wilde maken, bleek het daar wel erg vettig en vies te zijn. (twee dagen later was er iets beter gepoetst.) en ook lieten bijna alle bewoners hun vuile vaat staan. Aan een muur in de grote ruimte (keuken, woonkamer, en computerruimte in een) hingen 8 klokken met elk een andere tijd. Er was nergens te zien welke klok bij welk deel van de wereld hoorde.

De stad Wellington is wel aardig (een geweldig museum “Te Papa” en de Cubabuurt met alternatieve winkeltjes is leuk) maar de rest is beetje saai met veel grote winkels, zoals in alle grote steden.
En natuurlijk ook hier weer regelmatig een regenbui.

De tweede avond in Wellington, werd ik opgehaald door Heather, een 5W dame, die me meenam naar haar huis en voor me kookte. Het was gezellig. Ze was jarenlang verpleegster geweest en ze was inderdaad een kordate tante.

Van daaruit terug naar het hostel, met de bus en toen heb ik de uitstaphalte gemist, want ik zag nergens het straatnaambordje dat ik zocht. Toen ik de buschauffeur vroeg hoe ik bij mijn straat kon komen, leek het alsof hij een spraakgebrek gehad: hij sprak erg zacht en binnensmond, verstond ik: “daar tegenover gaat een bus terug en vraag het daar maar. Je moet ook een nieuw kaartje kopen.“ De bus kwam en ik vroeg de chauffeusse of ze me wilde waarschuwen, als ik bij mijn halte zou zijn. Haar reactie: “er stappen zoveel mensen in, daar kan ik niet aan beginnen”. (er waren ongeveer 6 passagiers) Toen ik zei dat ik niet wist waar ik uit moest stappen zei ze: “oké, waarschuw me maar, dan zal ik het wel vertellen”.
Ik ging zitten en dacht: hoe doe ik dat: ik weet niet waar ik eruit moet en ik moet haar waarschuwen, zodat ze mij kan vertellen of we er al zijn???

Een meisje, dat links van me zat, vroeg waar ik moest zijn en ze zei: “ik waarschuw wel, het duurt nog een paar haltes” En zo kwam ik uiteindelijk toch nog op de plaats van bestemming aan, dank zij een andere toerist.

Op zaterdag toen ik verder reisde naar Auckland, ging mijn trein om half 8 ‘s ochtends. Daarom moest ik al om half 7 de bus nemen naar het station. Ik vertrok dus uit het hostel, voordat de receptie open was. Mijn sleutelgeld kreeg ik de dag ervoor terug, maar wat niet verteld werd en wat ik pas de volgende ochtend merkte: de keuken werd afgesloten ‘s nachts. Mijn spullen in de koelkast (brood, jam, bakolie etc.) kon ik niet meenemen, want ik kon er niet bij. Ook kon ik geen koffie of thee zetten om echt wakker te worden. Ik was heel erg kwaad, maar er was niemand om tegen te schelden.
Later heb ik geprobeerd een recentie te schrijven op hun website, maar dat gaat niet. Het hostel heet: “Lodge in the city” daar moet je dus niet heen, want het is niet schoon en de informatie die ze geven klopt niet.

Ik had voor de trein van Wellington naar Auckland gekozen, omdat het landschap, waar we doorheen zouden rijden zo geweldig mooi moet zijn. Ik geloof het graag, maar ik heb het zelf niet kunnen zien, het was helaas te mistig.
De trein reed erg langzaam, 681 kilometer in 12 uur, er werd een lunchstop van een half uur ingelast, op een bijna uitgestorven station, met een (zo goed als leeg) winkeltje en een café/snackbar, waar na de 5e klant de frites en de flesjes water uitverkocht waren. Ze hadden een schap met 2e hands boeken, maar die werden niet verkocht.
Ik had voor de treinreis maar één boek meegenomen en dat had ik uit, en omdat er vanuit het raam bijna niets te zien was,, wilde ik graag nog een boek om te lezen. Pech gehad!

Toen ik van het uitzicht wilde gaan genieten (vanaf 15 uur klaarde het op, maar toen waren we jammer genoeg, in een streek die ik al gezien had) sloeg plotseling de treindeur met een klap dicht en mijn twee vingers zaten er nog tussen. AU!
De dame in de restauratiewagen was heel aardig en gaf me een bevroren plastic coldpack met een theedoek, dus die heb ik er de laatste 3 uur van de reis omheen gehouden. Het heeft goed geholpen, ik heb een diepblauwe nagel maar ik heb geen pijn meer gehad.

In Auckland scheen de zon en werd ik afgehaald door Robyn, een 5W dame. Zij heeft 30 jaar in Isreal gewoond en woont sinds ongeveer 3 jaar weer in Nieuw Zeeland. Bij haar was het erg gezellig, we hebben heerlijk gepraat en ze heeft me delen van Auckland laten zien, die ik de eerste keer gemist had. We hebben een markt bezocht en een lange wandeling door een park gemaakt, en maar een klein beetje regen gehad.
Ik heb een dag besteed aan het zoeken van kristallen wijnglazen, want ik had er eentje stuk laten vallen. Eindelijk in een tweedehandswinkel heb ik er een paar gevonden, die onder de dikke laag stof, erg mooi waren.
Die laatste dag in Auckland was het erg warm, misschien speciaal voor mij om vast weer te wennen voor Australië?

De nacht van 25 op 26 januari werd ik om 2.15 uur opgehaald door de shuttlebus en naar het vliegveld gebracht, waar mijn vliegtuig om 5.45 uur vertrok. Er werd gewaarschuwd: “zorg dat je $ 25,-- hebt, want dat moet je betalen als je New Zealand verlaat” dus ik had het geld extra apart gehouden, maar niemand vroeg ernaar. Toen ik zelf ging vragen werd er gezegd: “dat zit al bij je vliegticket, het is niet meer nodig dat apart te betalen”.
Dus toen moest ik de laatste 30 New Zealand dollars gaan wisselen en dat kostte me 10 dollars. Jammer van het geld, ik had er liever iets leuks mee gedaan, maar op het vliegveld was niets wat ik wilde hebben en snoep of etenswaren mag je niet meenemen naar Australië.

In Melbourne verliep de reis voorspoedig vanaf het vliegveld met een shuttlebus, en toen een trein naar Northcote, waar Margaret (een 5W dame) me afhaalde en met haar meenam naar haar huis. Het was warm maar nog niet heet, dus dat viel mee. De eerste twee dagen in Melbourne was het ongeveer 24°, dus ik kreeg de tijd weer te wennen aan de warmte.

Margaret heeft me van alles laten zien in Melbourne. Ze werkt bij de VVV en weet dus heel veel dingen die voor toeristen belangrijk zijn.
Op 26 januari was het “Australia Day”. Op deze dag heeft iedereen vrij en er was een optocht. In de optocht liepen Australiërs in de kostuums van hun land van oorsprong. Iedereen is er trots op dat ze Australier zijn Ook worden er op die dag medailles uitgereikt aan mensen die heldendaden verricht hebben. De nieuwe Australiërs worden welkom geheten en er heerst een vrolijke uitgelaten stemming.
De optocht heb ik helaas gemist maar in de stad waren veel groepen mensen gekleed in prachtige klederdracht en er werd op verschillende plekken muziek gemaakt en gedanst.

De eerste nacht in Australië heb ik heerlijk en lang geslapen want de nacht ervoor had ik maar ongeveer 2 uur slaap gehad.

Op donderdag heeft Margaret me het dorp Maryville laten zien, dat vorig jaar helemaal verbrand is door de bosbranden. Ze was er emotioneel onder, vorig jaar hebben ze alles kunnen volgen op tv en de mensen van dat dorp konden toen niet meer vluchten, omdat ze ingesloten raakten door bosbranden van twee kanten. Er zijn toen veel doden gevallen.
Ze vertelde dat ze er normaal gesproken niet heen zou gaan om te kijken (ramptoerisme), maar de bewoners (die het dorp weer aan het opbouwen zijn) hadden verschillende oproepen gedaan om toch vooral te komen kijken, want ze proberen het toerisme weer op gang te krijgen. Indrukwekkend en angstaanjagend.
Verkoolde bomen met nieuwe groene blaadjes, huizen in aanbouw en alleen nieuwe huizen. Hier en daar was een huis herbouwd waarvan het voorste deel intakt was gebleven maar waarvan de achterkant verdwenen was.
Dat was bijvoorbeeld het geval met een grote bakkerij. Maar een oud hotel, waar mensen vroeger voor hun huwelijksreis heen gingen, was volledig in vlammen opgegaan.
De voorzitster van de historische vereniging had alle historische stukken van het dorp in haar vrachtwagen geladen. Maar helaas bleek het te gevaarlijk te zijn de vrachtwagen te gebruiken en op aandringen van haar zoon is ze met de gewone auto weggereden en ongedeerd gebleven. Echter al het historische materiaal is in de vlammen verdwenen.

Tijdens de brand waren de mensen gevlucht naar het voetbalveld en ze stonden daar in het midden met natte dekens over zich heen. Dat was de enige manier om te proberen het vuur te ontvluchten.
In Australië zijn veel van de bomen gomtrees, dit zijn eucaliptusbomen en die zitten vol olie. Het vuur verspreid zich razendsnel via de toppen van de bomen en de bomen exploderen door de olie. Door de droogte is het heel erg gevaarlijk in sommige gebieden. En er worden steeds vuurverboden uitgevaardigd en op het journaal wordt verteld hoe de brandwaarschuwing van vandaag en morgen is.

Op zaterdag ben ik naar Healesville gegaan met het openbaar vervoer. 3 ½ uur heen en 3 uur terug. In Haelesville is een grote dierentuin waar de dieren in hun oorspronkelijk omgeving zitten en waar uitgebreide fokprogramma’s zijn om te proberen bedreigde diersoorten te behouden. Helaas was het die dag ongeveer 36° dus veel dieren lagen ergens in de schaduw te slapen. Mijn eerste echte grote kangoeroes en ze slapen!
De woombats (ze lijken een beetje op beertjes maar hebben de vorm van biggetjes) lagen als bolletjes wol in een hoekje en de koala’s sliepen in de bomen en bewogen niet. Toch was het wel leuk om te zien. Jammer van de warmte.
Op zaterdag heeft Margaret mij, haar schoonzoon en kleindochter meegenomen naar een plek in de stad bij akkers en een speeltuin waar kangoeroes te zien zouden zijn tegen de avondschemering.
We zagen wel 20 kangoeroes (hele grote en en kleinere) lopen en springen tussen de bomen en nog zeker 20 zagen we in de verte, huppelend over de akkers. Dus nu heb ik echte, levende, wilde kangoeroes gezien!!

Er gebeurde na ongeveer 10 minuten kijken, iets vreemds: het regende en er kwam een man, enkel gekleed in een felblauwe onderbroek, uit een van de tegenoverliggende huizen. Hij begon tegen ons te roepen dat we daar niet mochten zijn, want het was gemeentegrond. Maar een speeltuin leek ons toch wel een openbare plek. Weer een aparte belevenis, maar moeilijk uit te leggen aan de 6 jarige kleindochter (waarom is die meneer boos, waarom heeft hij alleen een onderbroek aan etc.) Haar vader deed zijn best en probeerde heel geduldig een uitleg te geven,. maar ja, hij wist ook wat die man mankeerde.

Op zondagavond wilde Margaret met me uit eten gaan in een echt Vietnamees restaurant in een wijk met heel veel Vietnamese en Chinese zaken.
Toen we daar zaten te eten, bleek het niet Vietnamees, maar authentiek Chinees te zijn! Ze vond het vervelend dat ze zich vergist had en schaamde zich voor haar vergissing, maar het was authentiek Chinees eten in een speciale omgeving, dus het was toch bijzonder.
Volgende keer ga ik proberen een echt Vietnamees restaurant te vinden, want Chinees is overal te vinden en Vietnamees is, tenminste voor mij, wel iets anders.

Op maandag heeft Margaret me naar de trein gebracht en ben ik naar Bendigo gereisd, naar Cynthia. Cynthia is een dame van 77 met paars haar en ze is zeer energiek en erg leuk.

Op dinsdag heb ik een tandtechnisch laboratorium bezocht want mijn gebit had alweer een gaatje. Het is weer gemaakt, dit keer kostte en $40,--. En nu moet dit goed blijven tot ik weer thuis ben.

Op 2 februari was ze jarig en we hebben ‘s middags een lunch gehad in een wijnbar, daarna hebben we scrabble gespeeld met z’n vijven en toen door naar de pub voor een diner met weer een andere vriendin. Een drukke dag, maar erg gezellig. Zo wil ik later ook wel mijn 77ste verjaardag vieren en dan ook nog zo energiek zijn als Cynthia.

Scrabbelen in het Engels, het lukte! Ik had het niet gedacht en mijn score was niet eens zoveel lager dan van de dames, die regelmatig scrabbelen, sommige zelfs in wedstrijdverband. Een van de dames was 94 jaar maar had een gigantische woordenschat (ze was bibliothecaresse geweest). De dames zeiden dat ik trots mocht zijn op mezelf! Dus dat ben ik dan ook maar.

‘s Avonds heb ik een paar stukken tekst van het Duits in het Engels vertaald voor Deidre. Het waren stukjes geschreven door toeristen die een trip gemaakt hadden van 30 dagen met Deidre als kok. De volgende tour had nog een vertaler nodig voor Nederlanders en Duitsers, en Deidre vroeg of ik dat zou willen doen. De volgende ochtend bleek helaas dat er al iemand was aangenomen, dat was jammer, het had me wel leuk geleken.

Woensdag ben ik met Cynthia mee geweest naar Franse les. Vreemd om in het Egels uitleg van Frans te krijgen. In mijn hoofd liepen de talen een beetje door elkaar, maar het was leuk.
Ook is het gelukt mijn haar te laten knippen en dit keer ziet het er aardig uit, en is het niet verknipt zoals de laatste keer aan de Goldcoast.

Cynthia vertelde over een boek dat ze nog een keer wilde lezen en dat ze niet zelf had. Toen we naar een tweedehands winkel gingen, stond daar het boek waarover ze die ochtend verteld had. Dus ik heb nu een cadeautje voor haar verjaardag. Ze staat erop dat ik het eerst zelf lees, voordat ik het aan haar geef. Dat wil zeggen dat ik nog een paar dagen hier blijf.
Morgenvroeg gaan we een wandeling maken met een wandelclub, ik ben benieuwd, want we moeten stevige schoenen aan (en dat bij temperaturen boven de 35°).

Mijn volgende stop wordt Ballarat, ook een goudmijn stadje. In dat stadje lopen mensen in de oorspronkelijk kleding van de goudmijntijd (speciaal voor de toeristen), dus ik ben benieuwd.
Een adres om te logeren heb ik al: weer een 5W dame.

Wat ik daarna ga doen weet ik nog niet, er is nog zoveel te zien en te bezoeken, ik moet gaan kiezen want ik heb nog 36 dagen te gaan. Wat al wel duidelijk is, de laatste week ben ik in Sydney. Dus of ik naar Perth ga of naar Tasmanië, ik weet het echt nog niet.

Dat was het weer voor deze keer, (volgende keer zal ik iets schrijven over het eten),
liefs en tot de volgende keer, Erica