werken in Christchurch

Hallo allemaal, hier komt weer een verslag van mijn avonturen.

Woendag 6 januari tot en met dinsdag 12 januari 2010

Na aankomst met de trein in Christchurch ga ik naar: Charlie’Bs backpackers.
Dit hostel is wat anders dan de hostels waar ik tot nu toe geweest ben: je hebt een code nodig om in het deel van het hostel te komen waar de keuken en de tuin is. Na 20.30 uur is de voordeur op slot en moet je ook daarvoor de code gebruiken. Elke dag om 13 uur wordt de code veranderd. De receptie is 24 uur per dag bezet.

‘s Avonds was er in de tuin muziek: een aantal backpackers met percusie-instrumenten en gitaren hadden gebarbequed en heel veel gedronken (de tafel stond vol lege flessen). De muziek was leuk, maar ging door tot ongeveer 1 uur ‘s nachts. En de schoonmakers vonden ‘s morgens de resten van het feestje: er was letterlijk niets opgeruimd. In de hostels waar ik tot nu toe geslapen heb, werd er altijd door de bewoners zelf opgeruimd, er bleef wel eens iets staan, maar nooit de resten van een heel feest. Er werd dan ook flink gemopperd door de schoonmakers de volgende ochtend.

Wat ik niet wist, voor ik ging reizen is: in de meeste hostels is er gratis eten. De mensen die vertrekken hebben regelmatig eten over, zoals aardappels, pasta, boter, brood etc. Ze laten dat achter op de schap met het opschrift: voor iedereen vrij te gebruiken.

Vandaag in de pub zag ik het weer: de mensen die bier drinken, bestellen een kan ( a jug) vol, zoals bij ons een waterkan op tafel staat tijdens het eten. Ze krijgen de kan met een of twee lege glazen en schenken hun eigen bier in. Er zit meer dan een liter in deze kannen.

Vandaag, donderdag, ga ik werken (via HelpX) in een gezin in Brookhaven (een deel van Christchurch). Het werk is: wieden en snoeien in de tuin, en wat invoerwerk op de computer.

Patricia haalt ‘s morgens mijn koffer op bij het hostel en gaat naar haar werk en daar zal ik haar weer ontmoeten, vanavond om 17.15 uur na haar werk.

De dag heb ik gebruikt om door de stad te sjouwen, van alles te bekijken en vooral in boekwinkels te snuffelen. ‘s Middags was ik erg moe van het lopen en ben ik naar het hostel gegaan. De tv-kamer is toegankelijk zonder code en daar heb ik een film gekeken, liggend op de bank, zodat mijn benen wat konden rusten.

Patricia is een jaar jonger dan ik (ze lijkt echter 10 jaar ouder) haar man David is een knappe man die jonger lijkt dan zijn leeftijd en de dochter Chantal is 26 jaar.
De dochter woont pas weer sinds november thuis en heeft lange tijd in London gewoond en van daaruit vrijwilligerswerk gedaan in Zuidamerika. Toen ik vroeg wat voor werk dat was, luidde het antwoord: bijbelstudieles. Dat had ik niet verwacht. Toen ik later vroeg welke kerk, bleek het Jehova’s Getuige te zijn. Weer een nieuwe ervaring voor mij om in een religieus gezin van deze signatuur te verblijven.

Er werd weinig over het geloof gepraat, (er wordt wel gebeden voor het eten) maar op vrijdag waren pa en dochter de hele dag uit. Ik dacht: ze gaan samen iets leuks doen, nemen eten mee voor ‘s middags en wat te drinken, misschien een dagje wandelen. Het was ook wandelen, maar dan langs de deuren om het geloof te verkondigen, dat wist ik toen ik zag hoe ze gekleed waren, pa in een net pak en de dochter een rok en de haren keurig in model, en de geijkte tassen bij zich.

Op de eerste dag bestond mijn werk uit: de tuin wieden, want de familie had een tijd ergens anders gewoond en de mensen die gedurende deze tijd in hun huis gewoond hadden, waren geen tuinmensen met als resultaat: genoeg te wieden.

Het is fijn weer de rust te hebben van minstens een week op dezelfde plek te blijven en niet te hoeven denken: wat doe ik vanavond met het eten, want er werd natuurlijk weer voor mij gekookt.

Patricia heeft wat koorts en hoofdpijn en dat horen we de hele tijd als ze thuis is: “ik ben niet mezelf, want ik ben ziek”. Ze werkt wel de hele dag en ‘s morgens en ‘s avonds is ze vaak ook bezig iets te doen in huis. Maar op vrijdagmiddag komt ze ziek naar huis en gaat een paar uur slapen. Op maandag meldt ze zich ziek en gaat naar de dokter met erge oorpijn. De dokter zei: je hebt geen oorontsteking, maar je krijgt toch antibiotica, en morgen blijf je thuis van je werk.

Vrijdag en zaterdag heb ik in de tuin gewerkt en op zaterdag heb ik ook gekookt.

Begonnen met het bijwerken van het dagboek, elke dag een stukje. Ook heb ik het invoerwerk gedaan. Het bleek niet moeilijk: getallen van een paar bankafschriften invoeren in een zeer eenvoudig Excelformulier.

Op zondagochtend, van een huis dat ze verhuren, het muurtje voor het huis geschilderd met witte verf, samen met de “zieke” Patricia. Gekleed in oude kleding, die vlekken en gaten had en er dus vreemd uitzag, maar ja hier kent niemand me.

Er was weer regen voorspelt en die komt ook, als we bijna de eerste laag verf erop hebben zitten. Het wordt weer droog maar de tweede laag kunnen we vandaag niet meer aanbrengen.

Samen naar de markt in Riccarton (ook een deel van Christchurch) en daar heb ik een Nederlandse oliebol gegeten. Die oliebol heb ik gekocht in een kraampje dat Ollebolle heet en het stond naast een Duitse worstkraam. De oliebol smaakte anders (met kaneel en erg groot) dan Riky’s oliebollen, maar ik heb er dus toch een gehad dit jaar! Ze heten hier Nederlandse Donuts.

Tijdens de 5 dagen bij het gezin White, kreeg ik een email met het bericht dat er toch werk voor me was op een bloemkwekerij, ook in Christchurch. Ik heb gebeld en afgesproken dat ik dinsdagochtend opgehaald wordt.

Dinsdag 12 januari tot en met dinsdag 19 januari 2010

‘s Morgens om 9.30 uur word ik opgehaald door Bob Stoothoff, een oudere heer. Ik verwachtte te gaan werken bij jonge mensen, maar deze mensen (Bob is 74, en Judith is 73 jaar, ze lijken echter beide minstens 10 jaar jonger) zijn na hun pensioen van de universiteit (filosofie professor en secretaresse) iets heel anders te gaan doen en wel een boerderij met koeien en paarden, maar vooral een bloemkwekerij. Ze doen dit samen met hun zoon Adam van 44 jaar. Er wordt 7 dagen per week gewerkt van 9 uur ‘s morgens tot een uur of 4, 5 in de middag. En dan ‘s avonds en ‘s morgens de dingen via de computer bijhouden zoals rekeningen etc. Ze hebben geen personeel, maar in de drukke tijden zijn er steeds helpers van o.a. HelpX .

Ze wonen in een oud huis (ongeveer gebouwd in 1895). Het is een mooi huis, maar het is koud binnen. En het is de koudste januarimaand in New Zealand sinds jaren, wordt er op de radio verteld. Dat heb ik dan ook weer meegemaakt! Het is soms echt koud, 12 graden met wind, en dat voelt niet aan als zomer.
Van Judith heb ik een onderhemd met mouwtjes gekregen en dat scheelt wel.

Tijdens het werk draag ik over mijn kleren een overall en grote rubber laarzen. De bloemkwekerij is 3 straten van het huis verwijderd, dus ‘s morgens gaan we met de auto of met de vrachtwagen.
Er worden bloemen gesneden, gesorteerd, gebost en gebundeld. Er moet veel gewied worden en er worden nieuwe bloembedden gemaakt. De bloemen groeien in plastic zakken gevuld met een cocosmengsel of in de volle grond. De bloemsoorten zijn: Statis (blauw, zoals we ze in de jaren 70 veel gedroogd aan de muur hingen), gipskruid, en een ander soort dat op gipskruid lijkt maar dan in verschillende tinten blauw, de naam lijkt op linoleum maar dan een beetje anders.

Op dinsdagmiddag en donderdagmiddag worden de bloemen naar de veiling gebracht.
Buiten is het koud maar in de kassen, die gedeeltelijk open zijn, is het meestal lekker warm tot te warm.

Ik werk minstens 6 uur per dag en het werk vind ik leuk. Tijdens het klaarmaken van de bloemen voor de veiling, luisteren we naar klassieke muziek en kletsen we over van alles. De dag gaat heel snel voorbij.
‘s Morgens drinken we koffie in het huis van Adam, en dan wordt er een partijtje gebiljart, poolbiljart en ik mag meedoen. Poolbiljart is dus echt heel anders dan gewoon biljart en ik heb dan ook pas 1x gewonnen en dat was puur geluk.
‘s Avonds kookt Judith en ze kookt erg lekker! En dan lezen we een boek of kijken we televisie.

Op zaterdag had ik mijn vrije dag en ben ik met de bus naar Christchurch geweest. Omdat er de hele dag (12 graden in de stad met wind) regen dreigde, heb ik een kaartje gekocht voor de ouderwetse tram die een vaste route rijdt in het centrum van de stad. Je kunt dan net zo vaak in en uitstappen als je wilt, dus regent het dan in de tram naar het volgende wat je wilt zien, is het droog, gewoon lopen.
Ik had geluk, de regen kwam pas om 15 uur, dus om 16 uur de bus terug naar huis genomen. In de stad heb ik 3! Nederlandse (tweedehands) boeken gevonden en geruild met de boeken die ik uit had. Het is zo lekker af en toe gewoon Nederlands te kunnen lezen. In totaal heb ik toch al wel 12 Engelse boeken gelezen en ongeveer 6 Nederlandse.
Het boek dat ik nu lees is: “Australië in een rugzak” van Dolf de Vries. Het is leuk lezen, vooral over die delen van Australie, die ik nog niet heb gezien. Ik kan er wat tips uithalen.

Vanochtend, dinsdag zijn we met de auto rondgereden en wilden Judith, Bob en Adam (en twee grote honden Jaffa en Jed) mij de mooie omgeving laten zien. Het was echter heel erg bewolkt en op de heuvels reden we zelfs in de wolken, dus er was helemaal geen uitzicht. Ze hebben beschreven wat er gewoonlijk voor moois te zien is. Langs de Esplanada gewandeld, het was vloed, dus er was ook geen strand. Koffie met gebak was er wel en dat was lekker!

Het werken op dit HelpX-adres heeft me weer eens laten zien hoeveel ik geleerd tijdens mijn werk bij Werkenrode. Adam, de zoon heeft epilepsie en kreeg tijdens het werken een aanval. Toen het gebeurde, schrok ik niet, maar zorgde ervoor dat hij zich geen pijn deed, en dat was dat. Zou ik niet de ervaring van Werkenrode gehad hebben, zou ik danig onder de indruk geweest zijn.

Morgen, woensdag reis ik met de trein en daarna de ferry naar Wellington (de hoofdstad van New Zealand). En dan op de 23ste naar Auckland waar ik weer bij een 5W dame mag logeren.
En op 26 januari vlieg ik terug naar Australië, Melbourne waar het nu (lekker? Of misschien te) warm is. Ook daar heb ik een logeeradres voor de eerste paar nachten, weer bij een 5W dame.

Wat me tijdens het reizen opvalt is, dat ik me heel snel ergens thuis voel. Het voelt voor mij vaak heel natuurlijk om bij wildvreemde mensen in huis te zijn en deel uit te maken van hun gezinsleven.
Voor mij betekent dit, dat ik waarschijnlijk overal zou kunnen leven en dat er overal op de wereld leuke mensen zijn. Dat laatste had ik natuurlijk al gemerkt door de verhuizing naar Havixbeck waar we heel snel in de gemeenschap zijn opgenomen.

Zo lieve mensen, dit was het weer voor deze keer, groetjes van Erica