Rotorua, Nelson, Christchurch

Hallo allemaal, allereerst de beste wensen voor het nieuwe jaar 2010.
In Nieuw Zeeland is het boven de 20 graden, maar wel regelmatig nat. Dus heel anders dan in Nederland, waar het nog steeds vriest. Kunnen jullie al schaatsen, enige kans op een Elfstedentocht?

De laatste keer dat ik schreef was vanuit Hamilton waar ik in het YWCA logeerde. Omdat ik toen een hele periode niet geschreven had, werd het wat veel en heb ik de laatste dagen maar zeer summier beschreven. Op dit moment ben ik in Christchurch bij een familie, waar ik vanochtend in de tuin gewied en gesnoeid heb. De internetverbinding in Nieuw Zeeland is duur, dus de mensen kopen een bepaald aantal uren per maand. Dit gezin heeft 20 uur per maand, dus ik mag 15 minuten per dag en dat is genoeg om mijn email te checken maar niet genoeg om het dagboek bij te werken, want dat kost toch wel een paar uur per keer. Maar je hoeft natuurlijk niet online te zijn om te schrijven, dat doe ik nu eerst in Word en later kopieer ik het naar het dagboek. Het gaat misschien wel twee dagen duren voor ik klaar ben, maar dat geeft niets.

Ik begin nu vanaf 19 december toen ik Kaitaia was.
Kaitaia is het laatste grotere dorp van het Noorden van het Noordereiland. Van daaruit vertrekken bustochten naar het noordelijkste puntje Cape Reinga. Omdat de familie Westra gezegd had dat het de moeite waard was, heb ik een dagtocht geboekt. Het was de moeite waard!
Schitterende vergezichten, een vuurtoren (die niet zo groot was als op de foto’s) een bezoek aan een houtbedrijf waar eeuwenoud hout dat uit het veen gehaald wordt, verwerkt wordt. Het zijn gigantische bomen en soms meer dan 50.000 jaar oud. De naam van het hout is Kaouri
In het midden van het bedrijf staat een grote wenteltrap, uitgehouwen in een boomstam. De trap is behoorlijk breed, dus de omvang van die boom was gigantisch.
Een onderdeel van de tocht was een bezoek aan zandduinen. Heel hoge duinen waar je vanaf kon glijden op speciale plastic sleeën. Een mooi gezicht. Ik heb gekeken want het was mij veel te hoog.
Een ander deel van de tocht was langs het strand van “Ninety miles beach” een lang strand (echte lengte is 70 mijlen, maar als je het moet lopen lijkt het wel 90 mijlen, vertelde de buschauffeur). Echt met de bus (3 achter elkaar) over het zandstrand, vlak langs de oceaan, dus als je rechts keek, zag je alleen water, zover als je kon kijken en links kon je niets meer zien, want de ramen waren erg smerig van het opspattende strandzand en het water.

Het hostel in Kaitaia was goed, als ontbijt heb ik mijn zelfgeplukte mandarijnen gegeten. Het dorp was niet zo groot, dus na een ochtend rondwandelen had ik het wel gezien. Net toen ik dacht: van Zoe niets meer gehoord, wat zal ik nou met Kerst gaan doen? kreeg ik een smsje: we zijn aangekomen in Opotiki, je bent welkom! Zoe. (dat was op 21 december)
Toen gezorgd dat ik een bus van Kaitaia naar Opotiki kreeg. Dat was niet zo eenvoudig. Het ging niet in een dag dus ik moest twee dagen reizen en een overnachting boeken. De mensen van de VVV waren heel aardig en zochten precies uit wat het makkelijkste was om te reizen en dat bleek via Auckland, maar daar was ik al een week geweest, dus wilde ik liever ergens anders heen. Dus na wat gepuzzel bleek het ook mogelijk op 22 december vanuit Kaitaia naar Auckland en dan door te reizen naar Hamilton en daar om 18 uur aan te komen (‘s morgens moest ik 7.30 uur met de bus).
In Hamilton in het YWCA een kamer geboekt voor maar $25,-- per nacht (dat was het goedkoopste tot nu toe). Toen de bus aankwam in Hamilton heb ik de weg gevraagd naar het hostel en de buschauffeur zei: bij het stoplicht de heuvel op en dan zie je het vanzelf, maar ga je te voet? het is minstens 20 minuten lopen! Toen ik bij het stoplicht stond, waren er vier wegen en geen enkele ging een heuvel op, dus maar weer gevraagd. De dame aan wie ik het vroeg, zei: ”oh, ik ben erg slecht in het uitleggen van de weg, maar weet je wat, kom mee en stap in de auto, ik breng je wel even!” Zo aardig, en vooral omdat het ook nog begon te regenen en het hostel niet echt dichtbij was.

De tijd in Hamilton vooral gebruikt voor het schrijven in het dagboek. ‘s Avonds het Nederlandse en ‘s morgens de Duitse versie. De kamer was oké, zelfs met een bureautje zodat ik kon schrijven en dat was fijn.

23 December om 12 uur met de bus naar Opotiki aan de Bay of Plenty. De bus was erg vol (mensen die voor Kerst naar familie gaan) en in de Intercitybus mag je niet eten of drinken en er is geen toilet, maar ze stoppen regelmatig onderweg, zodat je naar toilet kunt en iets kunt eten als je wil. Sommige mensen stappen ‘s morgens vroeg in en zijn pas ‘s avonds laat op de plaats van bestemming, dus dan heb je af en toe wel een sanitaire stop nodig. In de bus had een plaats naast een jongetje van ongeveer 12 dat naar zijn oma reisde. Hij was lief maar hij was waarschijnlijk sinds een week niet meer in bad geweest, want er kwam een hele nare lucht uit zijn richting. Ik hoefde gelukkig maar 4 uur in de bus te zitten en geen hele dag!

Om 16 uur aankomst in Opotiki en Zoe haalde me samen met haar moeder, op van de bushalte. Zoe is Nieuw Zeelandse, haar moeder is Grieks-Roemeens en haar man Allen is een Australiër.

Het oorspronkelijk plan was om Kerst met veel vrienden te vieren in het huis dat Zoe een half jaar geleden in Opotiki gekocht heeft. Maar…….. er wordt nog steeds volop verbouwd en de plannen waren gewijzigd en nu was het de bedoeling een familiefeest ervan te maken. En toen kwam ik. Ze vonden het erg sneu om me weg te sturen, zeker op 1e Kerstdag dus ik was welkom, maar 2e kerstdag moest ik weer verder reizen.
Nou prima, het is al heel bijzonder om iemand die je nog nooit ontmoet hebt en die je door een vriendin op het dak ik geschoven, in je huis op te nemen met de Kerst. Ik zou het helemaal niet vreemd gevonden hebben als ze nee gezegd had.

Zoe is een leuk mens, de twee zonen (tweeling van bijna 16) waren niet aardig tegen haar (ze bleven maar zeuren over het feit dat ze rookte en dat, dat erg smerig was, zelfs toen ze een dag niet rookte werd er erover gezeurd, dat hou je toch niet vol, wanneer stop je nou echt) ze waren wel aardig tegen alle anderen. Oma was een lief mens die steeds weer en liefdevol vertelde over haar overleden man en hoe geweldig het huwelijk geweest was. Zoe vertelde later dat haar vader een echte Cassanova was geweest die regelmatig vreemd ging, dus helemaal gelukkig was dat huwelijk niet geweest, maar haar moeder had hem elke keer vergeven. Allen, de man van Zoe, was een erg rustige man die veel in en om het huis kluste.

Het huis was een oud huis, 15 kilometer buiten Opotiki, met een deel nog volledig in de steigers, een minimale badkamer, eenvoudige keuken maar voldoende om te logeren. De 2 jongens hadden een slaapkamer, oma sliep in de woonkamer op de bank, Allen en Zoe hadden samen een kamer en ik sliep heel vorstelijk in een lege, aangebouwde kamer aan de zijkant van het huis op een matras, met een blok hout als tafeltje en twee ramen met een geweldig uitzicht op de oceaan.

Nadat ik de spinnen en grote langpootmuggen had verjaagd, lag ik prinsheerlijk te genieten op bed: kijk mij nou, Kerst in Nieuw Zeeland met uitzicht op de oceaan, een kamer voor mij alleen, een gezin dat me opneemt zonder me te kennen, geweldig! En toen ging het regenen! Het stortregende en het klonk alsof het naar binnen regende. Licht aan en kijken, maar er was niets te zien. Mijn tas en kleding van het raam weggehaald, voor het geval dat er toch wat binnenregende. Weer in bed maar er toch weer uit want ik hoorde echt de regen binnenkomen. Wat bleek: de ramen sloten niet goed, dat wat ik hoorde, was buiten maar klonk alsof het binnen was.

Het huis lag op een heuvel aan een doodlopende weg, dus het was erg rustig. Beneden liep een weg en daarop hoorde ik vanuit mijn bed de auto’s rijden, maar je zag ze niet, want als je naar beneden keek zag je de tuin en dan het strand en de zee.

Op 1e Kerstdag met z’n allen naar het strand, de ovenschaal met kip en aardappels (roasted chicken en roasted potatoes) mee, de sla, de drank en nog meer lekkere dingen voor een picknick.
Het was bijzonder om zo 1e Kerstdag door te brengen. De zon was heet, dus schaduw opgezocht om niet te verbranden en dan tegelijk denken aan thuis waar het vriest en waar de Kerst wit is!

Omdat het huis nog in de verbouwingsfase zit is er geen telefoon, geen internet. Dus lang leve de mobiele telefoon.

2e Kerstdag heeft Zoe me met haar moeder naar Opotiki gebracht en daar had ik geluk: Het hotel was nog dicht maar er opende net iemand een raam toen ik aankwam, en er was nog plaats genoeg. Omdat het huis nog niet klaar was, was er nog geen wasmachine. De wasserette in Opotiki was gesloten, dus heeft Zoe stiekem de wasmachine in het hotel gebruikt!

In Opotiki was helemaal niets te doen, want op 2e kerstdag was er heel veel gesloten. Een rustige dag gehad, veel tv gekeken en met veel moeite een bus en een kamer in een hostel geboekt voor de volgende dag naar Rotorua.
Het lukte allemaal maar het is lastig als je geen internet hebt.

Rotorua is beroemd om het vulkanische landschap met geneeskrachtige bronnen en kokende modderpoelen en hete geisers. Toen ik in het stadje rondliep vond ik het af en toe heel erg stinken, een beetje zoals rotte eieren. Later realiseerde ik me dat dat zwavel is, en dus heel gezond! maar ook heel vies om te ruiken. Mensen die er langer wonen zeggen dat ze er aan wennen en het niet meer ruiken, nou dat zou niets voor mij zijn.

Gezocht naar de Polynesian Spa, om ook van een geneeskrachtig warm bad te genieten. Ik heb een hele tijd gelopen, ben behoorlijk nat geworden van de regen en heb alleen maar een begrafenisonderneming gevonden. Toen ben ik maar omgedraaid en terug naar het hostel gelopen. Daar zeiden ze: “dat snappen we niet, het is erg dichtbij en je kunt het niet missen”. Toen bleek dat ik de verkeerde kant was opgelopen! Maar ja, zo zie je delen van een stad die anderen nooit zien, is (soms) ook leuk.

De geneeskrachtige baden waren erg saai, roken onaangenaam en kosten $20,-- met een kluisje van $ 4,--, waar je tussentijds niets uit kon halen want dan kon het kluisje niet meer dicht. Mijn badpak was toen ik uit het water kwam helemaal dun, of het zwavelwater daar de oorzaak van was, weet ik niet, maar ik moest een nieuw badpak gaan kopen, want je keek er dwars doorheen.

In Rotorua een vulkanisch park bezocht met spuitende geisers, kokende modder, groene rivier, en heel veel kleuren aarde door alle mineralen e.d. die er zijn. Dat was indrukwekkend, want een landschap zoals dat, had ik nog nooit gezien.

Voor oud en nieuw had ik een reis geboekt naar Nelson op het Zuidereiland. Bij de VVV zeiden ze: “dat wordt lastig, er is waarschijnlijk geen plaats meer”. Maar het lukte, bus, veerboot, bus en toen ook nog iets om te overnachten. De overnachting werd een Bed and Breakfast, erg duur ($270,-- voor twee nachten) maar er was niets anders te vinden.

De reden dat ik naar Nelson wilde was, dat vrienden van mijn zus Marian daar zouden zijn rond oudjaar. Toen ik ze belde, bleek dat ze op oudjaarsdag weer terug reisden naar Christchurch, ik zou ze dus niet ontmoeten. Jammer.

De overtocht met de ferry was leuk (3 uur) de zee was ruw, de vergezichten erg mooi.

Het B&B was een teleurstelling. Ik had een kamer met twee grote 2-persoons bedden. De badkamers was twee trappen op en bij de kamer hoorde geen uitgebreid ontbijt. De eigenaar vertelde dat hij voor Kerst de prijzen verdubbelde om de mensen te ontmoedigen, maar het was helemaal volgeboekt, zo vol dat de eigenaar en zijn vrouw hun eigen kamer verhuurden en zelfs bij de (jonge) kinderen op de kamer sliepen.

In Nelson was op Oudjaarsdag overdag al op veel plaatsen muziek. ‘s avonds ben ik samen met twee Australische jongens van ongeveer 30 jaar (Glenn en Adam) de stad ingegaan en heerlijk gedanst, gedronken en gekletst tot in de vroege ochtend. Heel erg gezellig!

Tessa, vuurwerk is verboden en wordt dus ook niet verkocht. Er is op het strand een groot vuurwerk georganiseerd door de gemeente, maar dat heb ik gemist. Te druk met dansen etc.

Op Nieuwjaarsdag voelde ik duidelijk het tijdsverschil met thuis, 12 uur. Ik had al Nieuwjaar, toen mijn zus nog oliebollen moest bakken. Vreemd gevoel.

Na 2 nachten B&B, een kamer geboekt boven een pub in de stad. Live muziek ‘s avonds, maar muziek die ik leuk vind dus ondanks de erg harde muziek, toch goed kunnen slapen.

Vanuit Nelson op maandag 4 januari, doorgereisd naar Greymouth aan de westkust. Daar in een Hostel voor een nacht, maar ik voelde me er helemaal niet op mijn gemak. Bovendien regende het en het bleef regenen.

Een ander hostel gezocht en gevonden voor de tweede nacht.
De maandag was alles dicht in het dorp, want het was een public holliday. Normaal is dat op 2 januari, maar dat viel dit jaar op een zaterdag en dan is de maandag daarna een vrije dag. Dat zou in Nederland ook wel leuk zijn als het zo geregeld kon worden!

Gezocht naar een helpX-adres, maar niet echt veel succes, 3 schreven terug dat ze vol waren en eentje reageerde pas na een week, ze was op vakantie geweest. Maar toch succes: op 7 januari ga ik in Christchurch bij een gezin een weekje helpen in de tuin en wat invoerwerk doen op de computer.

Het leven in Nieuw Zeeland is duur en vooral als je, zoals ik nu, zoveel reist. Ik ben blij dat ik weer een adres gevonden heb, om vrijwilligerswerk te doen. Dat scheelt heel veel in de kosten, en is ook leuk, want na een paar weken hostels heb ik dat ook wel weer gezien en is het fijn en spannend om een gezin te wonen.

Met de Tranzalpine train naar Christchurch gereisd. Indrukwekkend, niet veel sneeuw gezien maar wel mooie vergezichten. Veel tunnels onderweg en er was ook uitleg over wat we allemaal zagen onderweg. Er werd bijvoorbeeld verteld dat de mensen die aan de tunnels werkten in de 19e eeuw van werk naar werk reisden met alles bij zich, dus bijvoorbeeld ook een school voor de kinderen.

Als je naar beneden keek, zag je in de diepte een groene rivier, dan ging je weer een tunnel in en daarna meteen weer die rivier in de diepte, mooi!!

In Christchurch ‘s avonds tijdens het eten, een man ontmoet die ook in de trein zat en een tijdje met hem gekletst. Het was Erin, gepensioneerd, uit Amerika, die al een jaar aan het reizen is. We hadden hetzelfde gevoel over Nieuw Zeeland: erg mooi landschap, maar de mensen, daar is iets mee, ze zijn een beetje somber, missen een bepaalde opgewektheid, ze zijn wel vriendelijk, maar we misten allebei iets en konden niet onder woorden brengen wat het nou precies was. Voor mij: Australië past beter bij mij.

Zo, dit was het weer voor deze keer, een heel verhaal, maar ja een dagboek is bedoeld om per dag bij te houden wat er gebeurt. En deze keer was het soms lastig internet te vinden, dus het waren veel dagen.

Veel liefs van Erica en schrijf mij a.u.b.!!